زندگی مثل بازی های کامپیوتری!!

در زندگی همیشه به دنیال چیزهایی هستیم. اصلا طبیعت انسان همین است. الآن فکری در سرمان داریم و درست هنگامی که آن فکر را عملی کردیم سراغ فکر بعدی و هدف بعدی میرویم! هیچ چیز سخت و هیچ چیز آسان نیست. مثل بازی های کامپیوتری است که مرحله مرحله همزمان که روال کار دستمان میآید مراحل هم دشوارتر میشوند!!

اگر الآن برمیگشتید به اول ابتدایی درس ریاضی را قطعا بیست میگرفتید! اما آن مرحله دیگر تمام شده و طی شده است. سراغ مراحل بعدی را بگیرید!

روایتی از ملیکا بهزادی را در ادامه مطلب بخوانید...

 

زندگی : هدفهای کوچک

یه زمانی فکر می­کردم همین که شغل خوبی پیدا کنم نقطه­ی پایان همه­ی سختی­هاست. اما به این فکر نکرده بودم که هیچ چیز ارزشمندی راحت به دست نمی­یاد و برای خودت کسی شدن خیلی هم راحت نیست!
شغل مهمی پیدا کردن پایان همه­ ی مشکلات نیست بلکه شروع مشکلات جدید دیگه­ ایه.
بالاخره مسئولیتی رو به عهده می­گیری، دیگران ازت توقع دارند، در فضای عملی و تجربی کار با دنیایی از اطلاعات مواجه میشی که جدای از دنیای تئوری های دانشگاهیه و ...
 و در مقابل این دنیای نا آشنا که خیلی راجع بهش نمی­دونی دچار سردرگمی می­شی.
خدایا پس این مشکلات کی تموم می­شه؟ کی من به راحتی می­رسم؟
... حالا که دارم به گذشته نگاه می­کنم می­بینم که شاید یه زمانی فکر می­کردم دوره­ ی دانش آموزی سخت­ترین مرحله­ ی زندگیه و وقتی مدرسه رو تموم کنم و وارد دانشگاه بشم دیگه مشکلات تموم می­شن و به راحتی می­رسم. اما دیدم که این اتفاق نیفتاد و وارد شدن به دنیای دانشگاه دغدغه­ های جدیدی رو با خودش به همراه آورد.
بعد فکر کردم حتماً پیدا کردن یک کار خوب پایان همه­ ی دغدغه­ هاست و وقتی وارد فضای کار بشم حتماً به اون آسایش دلخواهم خواهم رسید. اما حالا دیدم که این طور نشد.
احتمالاً حالا هم بعد از اینکه قدری در کارم تبحر پیدا کنم و این کار برام معمولی و تکراری بشه تصمیم ­بگیرم دوباره ادامه تحصیل بدم و با افزایش دانشم سطح فعالیت­هام رو ارتقاء بدم ...
مثل اینکه ایراد از نوع  برخورد من با مشکلات و دید من نسبت به اونهاست. فکر می­کنم زمانی به آرامش خواهم رسید که بپذیرم این مشکلات و  دغدغه­ ها بخشی از زندگی هستند و من ناچارم اون­ها رو بپذیرم و با اون­ها زندگی کنم.

فراموش نکنیم:
زندگی پر از اهداف و دغدغه­ های کوتاه مدته.
و تو ممکنه در رشته­ای که فوق­ العاده دوستش داری پذیرفته بشی، ممکنه پذیرفته نشی. شاید بتونی تا دکترا ادامه تحصیل بدی و شخص سرشناسی بشی، شاید با وجود اینکه شاگرد اول مدرسه هستی نتونی وارد دانشگاه بشی و بعداً به این نتیجه برسی که واقعاً حکمتی توی این موضوع بوده و این جوری خیلی بیشتر از زندگیت لذت می­بری.
زندگی همینه!
یک لحظه فکر کن: زندگی اونقدر کوتاهه که اصلاً ارزش اضطراب، ترس، نگرانی و ... نداره.
هر کدوم از ما نقشی در این صحنه­ ی هنرمندی داریم، نقشمون رو بازی می کنیم و خیلی زود خواهیم رفت...

به قول اوشو:

زندگی سخت ساده است
خطرکن
وارد بازی شو
چه چیزی از دست می­دهیم؟
با دستان خالی آمده­ ایم
با دستان خالی خواهیم رفت
نه، چیزی نیست که از دست بدهیم
فرصتی بسیار کوتاه به ما داده­ اند
تا سرزنده باشیم
تا ترانه ­ای زیبا بخوانیم
و فرصت به پایان خواهد رسید!
مرگ تنها برای کسانی زیباست که
زیبا زندگی کرده اند
از زندگی نهراسیده اند
شهامت زندگی کردن را داشته اند
پس هر لحظه را به گونه­ای زندگی کن
که گویی واپسین لحظه است
و کسی چه می­داند؟
شاید آخرین لحظه باشد.

  :  www.skyqueen.blogfa.ir

نویسنده: ملیکا بهزادی